Innerlijke eenzaamheid
Ik wil iets met je delen. Iets wat eigenlijk wel heel persoonlijk is. Maar ik doe het toch. Want het is ook een groot Verlaat Verdriet-thema, dat veel meer Verlaat Verdriet-ers aangaat dan alleen mijzelf. Ik heb het over eenzaamheid. Over innerlijke eenzaamheid. Net als zoveel andere Verlaat Verdriet-ers heb ik die gevoelens van eenzaamheid gekend. Dat gevoel op een eilandje te zitten. Geen deel te zijn van de wereld om je heen. Je ziet alles. Je hoort alles. Maar zelf maak je er geen deel van uit. Zelfs in gezelschap van familie of vrienden kun je je totaal eenzaam voelen. Anders. Dat is wat innerlijke eenzaamheid met je doet.
Contact
Bijna vijfendertig jaar heb ik een relatie gehad. Een LAT-relatie. We woonden in elkaars buurt. Ieder ons eigen huis. Ieder ons eigen leven. En een leven samen. Tot mijn partner, Michel, drie jaar geleden overleed. De grootste, mooiste betekenis die hij in al die jaren voor mij – Verlaat Verdriet-er – heeft gehad was dat hij altijd de verbinding kon houden. Na conflicten (en die waren er nogal eens) kon hij altijd weer de verbinding maken. En hij deed dat. Altijd weer maakte hij contact. Reikte uit. Herstelde het contact. ‘We moeten het samen doen’. ‘We moeten er samen uitkomen’. Hoe anders ging dat bij mij. Ik sloeg de deur dicht. Kwaad. ‘Val maar dood.’ Probeerde de scherven bij elkaar te rapen. Zo goed en zo kwaad als dat ging door te gaan met mijn leven. In m’n eentje. Zonder hem. Tot hij weer uitreikte.
Uitreiken
Nu, bijna drie jaar later, begint tot mij door te dringen wat zijn overlijden voor mij en mijn leven betekent. En dat is totaal anders dan ik me ooit had kunnen bedenken. Ik realiseer me dat ik eigenlijk altijd, diep van binnen en grotendeels onbewust, bang ben geweest dat als hij er niet meer zou zijn ik het contact ‘met buiten’, met andere mensen, weer zou gaan verliezen. En dat is helemaal niet gebeurd. Totaal niet. Integendeel zelfs. Ik besef nu hoeveel er in mij is veranderd. Hoeveel ik geleerd heb van hem. Contact maken. Uitreiken. De verbinding herstellen. Niet meer de deur dichtsmijten en er voor geen prijs meer achter willen kijken. Ik realiseer me nu, drie jaar later, dat ik mij niet langer laat leiden door die vroegere – alles overheersende – angst voor afwijzing. Ik heb van hem geleerd hoe belangrijk het is de verbinding te herstellen. Contact te maken. Uit te reiken. Wat een rijkdom in mijn leven om dat te beseffen. Te kunnen. Om dagelijks te ervaren hoe diep en intens mijn leven daardoor is veranderd.
‘Je hebt een leven te winnen’ houd ik Verlaat Verdriet-ers altijd voor. Het is waar. Het is echt waar. Je hebt een leven te winnen. De mogelijkheden zitten ook in ons, Verlaat Verdriet-ers. Je kunt het leren. Je kunt het leren een einde te maken, ook aan jouw innerlijke eenzaamheid.
Workshop Verlaat Verdriet
Deel jouw gevoelens van eenzaamheid in de Verlaat Verdriet-workshop. Ervaar hoe helend het is je deel te voelen van een groter geheel. Delen en leren van elkaar (en nog heel veel meer!). Lees meer over de workshop Verlaat Verdriet. Je bent van harte welkom!
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Verlaat Verdriet-symposium: we gaan het doen! - 30 april 2024
- De veranderkracht van een weggelaten woord - 28 april 2024
- Even iets over Verlaat Verdriet-symposium rondom verlies moeder - 24 april 2024