Een jaar of vier geleden kocht ik een nieuwe parasol voor m’n Terschellingse plek. Tamelijk lichtgewicht, maar wel met een lange stok. Jarenlang was ik gewend geweest aan een zware, ondeelbare houten stok. Altijd weer een worsteling om de parasol uit en in het schuurtje te krijgen. Maar altijd weer lukte het. Ook met de nieuwe parasol worstelde ik keer op keer met ‘schuurtje uit, schuurtje in’. Nooit drong tot mij door dat sommige parasolstokken wel deelbaar zijn. Tot ik vorige week de parasol in m’n schuurtje zag staan. Helft van de stok met parasol, naast de andere helft. Ken je die verbijstering die je kunt voelen als je iets wat zo voor hand liggend is – een deelbare parasolstok – gewoon jarenlang over het hoofd hebt gezien? Hoe dom kun je zijn?
In een klein hokje verborgen
Onmiddellijk voel ik weer al die keren tijdens mijn eigen verlate rouwproces waarin ik iets maar niet kon begrijpen. Tot op een dag ineens het kwartje valt, en je iets ziet wat je nooit hebt gezien, maar wat zo voor de hand liggend kan zijn. In een klein hoekje verborgen. Meestal op een moment dat je nou juist niet met je probleem bezig bent, gebeurt het. Ineens. Nieuw inzicht. Hoe verrast kun je zijn?
Ben je al in de kleren?
Voortvarend plaats ik de twee delen van de parasol op de parasolvoet. Natuurlijk heb ik gesnapt hoe je dat doet. Au. Oei. Au. Au. Duim tussen de twee delen geklemd. Bloed. Pijn. Krachtwoord. Zo goed en zo kwaad als het gaat leg ik met mijn linkerhand een pleister om mijn heftig bloedende rechterduim. De volgende ochtend bloedt m’n duim nog steeds. Ik bel de huisartsenpraktijk, zodra die bereikbaar is. Aanvankelijk is de assistente niet onder de indruk van mijn verhaal. Tot ik vertel ‘In die arm heb ik geen lymfeklieren meer.’ ‘Ben je al in de kleren?’ vraagt ze. ‘Dan wil ik je meteen zien.’
Ik ga straks kijken
De dokter is overduidelijk een arts die met pensioen is, en waarneemt. ‘Je reageert zo rustig en adequaat’ zegt hij. ‘Wat heb je gestudeerd?’ ‘Niks’ zeg ik (niet geheel naar waarheid). ‘Ik werk vanuit ervaringsdeskundigheid. Ooit gehoord van Verlaat Verdriet?’ Hij kijkt me onderzoekend aan. Kennelijk heeft mijn vraag bij hem iets geraakt. Verborgen. In een klein hoekje. ‘Fijne dag verder’ zegt hij bij het afscheid. ‘Verlaat Verdriet. Daar ga ik meteen naar kijken.’
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Narcis, boek van Judith Fanto - 6 december 2025
- Hulpverlening en ervaring ontmoeten elkaar bij symposium - 20 november 2025
- Verdriet verwerken en verlies verwerken - 2 oktober 2025