Achmed Marcouch
Achmed Marcouch (1969, Beni-Boughafer).
Twee jaar toen hij zijn moeder verloor, tien jaar toen zijn gezin van herkomst in Nederland herenigd werd.
Grote verwachtingen
In Volkskrant Magazine van deze zomer (2025) de rubriek Grote verwachtingen. Dit weekend, 9/10 augustus) de grote verwachtingen van Achmed Marcouch, burgemeester van Arnhem.
…… ‘Ik was twee toen mijn moeder overleed. Ik weet niet hoe ze eruit zag, ik heb geen foto van haar. Als ik naar naar deze pasfoto kijk (de foto van zijn oma), dan denk ik: als ze op mijn oma leek, moet ze er ongeveer zo uit hebben gezien’…..
….. ‘Twintig jaar geleden heb ik haar een grafsteen gegeven. Ik moest altijd zoeken om te weten waar ze lag. Ik wilde dat mijn kinderen zouden weten waar hun oma ligt als ik er niet meer ben. Toen ik de grafsteen liet maken, moest ik haar geboorte- en sterfjaar achterhalen. Voor het eerst zag ik dat ze op 36-jarige leeftijd is overleden. Mijn moeder was een sterke vrouw. Het leven moet zwaar zijn geweest voor haar’……
Dromen en verwachtingen
…..’Heb ik mijn dromen en verwachtingen waargemaakt? In alle eerlijkheid: ik heb nog geen tijd gehad om goed te reflecteren op wat ik nou precies heb gewild. Ik wilde het goed doen, een goed leven leiden. De droom was nuttig zijn, op het calvinistische af. Dat kreeg ik mee van mijn vader: niets doen is tijd verdoen. De prijs daarvoor is hoog geweest. Vrije tijd kende ik niet. Vakanties waren gevuld met bijbaantjes – ik was kamermeisje, postbode, schoonmaker. Voor mijn werk als burgemeester van Arnhem is dat de beste vorming in maatschappijkennis geweest. De kern van mijn verhaal is dat ik dankbaar ben voor de mogelijkheden die ik in Nederland heb gehad. Maar je moet het wel zelf doen: met bloed, zweet en tranen.
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Narcis, boek van Judith Fanto - 6 december 2025
- Hulpverlening en ervaring ontmoeten elkaar bij symposium - 20 november 2025
- Verdriet verwerken en verlies verwerken - 2 oktober 2025