Mensen die me langer en beter kennen, weten van mijn weerzin tegen het woord ‘rouwverwerken’, mijn aversie tegen het woord ‘rouwverwerking’ en mijn afschuw voor de term ‘de rouwverwerking’. Lege woorden die een hoop suggereren, niet eens behoorlijk Nederlands ook nog.
Geen gelegenheid laat ik onbenut om daar nog weer eens het mijne over te zeggen. Gelukkig voor mij kan ik de gelegenheid regelmatig creëren om mijn ongenoegen te laten horen.
Zo ook een aantal weken geleden, tijdens een basisworkshop Verlaat Verdriet. Zoals altijd tijdens de basisworkshop behandelden we mijn Verlaat Verdriet-theorie. Het lineaire denken in onze cultuur. Het denken in fasen. De rouwdwang van de afgelopen decennia. Het geloof in de maakbaarheid. De rigide oordelen over ‘onverwerkt jong ouderverlies’ – alsof je als kind het verlies van je ouder kunt verwerken. Het kwam allemaal aan bod.
Eén van de deelnemers bevroeg me kritisch op verschillende van mijn uitgangspunten. Ze dacht er zichtbaar over na.
Ineens riep ze uit: nu begrijp ik wat je bedoelt.
Rouwen is een kwaliteit van de ziel.
Wat er van is gemaakt, is een kwaliteit van het hoofd!
Me zo bondig en precies de spijker op de kop slaand uitdrukken over ‘rouwverwerken’, ‘rouwverwerking’ en ‘de rouwverwerking’ heb ik tot nu toe nooit voor elkaar gekregen.
Met dank aan de deelneemster aan de workshop en: te mooi om niet aan je door te geven.
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Even iets over Verlaat Verdriet-symposium rondom verlies moeder - 24 april 2024
- Wees zacht voor jezelf. Sla jezelf niet zo. - 23 april 2024
- Depressie: oorzaak en gevolg - 22 april 2024