‘Ik ben verbijsterd over wat je vanavond allemaal hebt verteld’. Na afloop van de lezing op 24 februari 2016 in Arnhem komt iemand naar me toe. ‘Ik ben 51 jaar’, vertelt deze vrouw. ‘En zo lang zoekend geweest. Wat is er toch met me aan de hand? Ik heb verschillende therapieën gevolgd. Niemand die hier ooit aandacht aan heeft besteed.’
Spannend
Alleen al dit korte gesprekje na afloop van de lezing maakt het voor mij de moeite waard deze avond naar Arnhem gekomen te zijn.
Een beetje spannend was het wel (weer).
Hoeveel mensen zouden er komen?
Niet alleen ik heb me druk gemaakt voor de organisatie van deze avond, ook Beate en Joek hebben hun deel aan het welslagen van deze avond bijgedragen. Maar: zoals gezegd: spannend is het ook deze keer weer geweest. Een mooie lokatie, maar: een prijzige zaal. Krijg ik het voor elkaar uit de kosten te komen?
Aanmeldingen
Anderhalve week tevoren staat de teller van de aanmeldingen op vier. Vier aanmeldingen! Zes weken geleden zijn we al begonnen met fly-eren. Met benaderen van kranten en omroep. Geen reactie. Nieuwe acties. Elke week opnieuw geprobeerd. Geen reactie. Opnieuw fly-eren. Facebook. Nieuwsbrief. Noem maar op.
Op de laatste dagen voor de lezing komen de aanmeldingen binnen.
Als ik naar Arnhem rijd, staat de teller op zestien. Da’s in ieder geval meer dan vier.
Dan komen de mensen binnen. Er heeft een kort – en tamelijk verminkt – artikeltje gestaan in het huis-aan-huis-blad. De dertig afgesproken stoelen raken vol. Er komen nog meer belangstellenden binnen. Ondanks het feit dat de zaal niet gemakkelijk te vinden blijkt te zijn. (De verleiding voor de Verlaat Verdriet-ers die naar Rozet zijn gekomen om daar benden in die grote hal te denken: Nou, dan maar niet moet groot geweest zijn. Hulde dus aan de mensen die zich niet hebben laten afschrikken. Gelukkig komt Beate op het idee beneden bij de ingang te gaan staan om de mensen door te verwijzen naar de zalen op de bovenverdieping.)
Er komen nog meer mensen. Mensen die uit moeten wijken naar een zitplaats op één van de tafels achter in het zaaltje. Ongeveer vijfendertig mensen zijn er uiteindelijk gekomen. Een mooi aantal!
Herkennen en erkennen
‘Ik vind het lastig je steeds over ‘wij’ te horen praten en over ‘Verlaat Verdriet-ers’, merkt één van de aanwezigen al snel op.
In de loop van de avond blijkt dat gevoel zeker niet door iedereen gedeeld te worden. De herkenning en de erkenning geeft andere aanwezigen juist het bevrijdende gevoel niet de enige te zijn.
Niet de enige te zijn die jong een ouder is verloren.
Niet de enige te zijn die daar als volwassene nog de gevolgen van draagt.
Niet de enige te zijn die daar nog mee worstelt.
Niet de enige te zijn die daar graag veel eerder iets over had gehoord.
Niet de enige te zijn die nog veel meer wil leren over de gevolgen van het vroege verlies van hun ouder.
Gat in m’n ziel
Het is de moeite waard om lezingen te geven. Voor mij, op mijn beurt, is het weer heel prettig, inspirerend en stimulerend om dat te ervaren.
Er komen meer lezingen, op verschillende plaatsen in Nederland. Houd de blog’s in de gaten als je wilt weten waar en wanneer.
Let wel op: de titel van de Verlaat Verdriet-lezingen – tot nu toe Teruggaan, om verder te kunnen – is met ingang van 1 maart 2016: Gat in ’n ziel.
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Nog altijd geen afscheid genomen van je vader? - 17 september 2025
- De restauratie van Casa Matilda is begonnen! - 16 september 2025
- Ondersteuning in de praktijk voor Praktijk Ondersteuners Huisartsen - 14 september 2025