‘Het grote ontbreken’ noemt Jo het vanochtend.
Jo en ik kennen elkaar al jaren. Lang geleden deed ze mee aan een basisworkshop. We hebben altijd contact gehouden.
Jo verloor als baby haar moeder.
Voor haar is het altijd moeilijk geweest contact te leggen op momenten dat ze het moeilijk heeft.
Ze is al haar leven lang gewend haar eigen gang te gaan. ‘Ik vergeet gewoon te zeggen wat ik ga doen. Waar ik ben.’ zegt ze daar zelf over.
Als ze het moeilijk heeft trekt ze zich terug.
En krijgt het nog moeilijker.
Zeker in de herfst- en wintertijd. Als de winterdepressie waar ze gevoelig voor is (geweest!!!) weer op de loer ligt.
Afgewezen
Een aantal weken geleden werd Jo afgewezen bij een solliciatie voor een baan die ze graag wilde hebben.
Zelf was ik de degene die contact legde. Via de App. Via de telefoon. En nog een keer. En nog een keer.
Geen reactie.
Ik begon me zorgen te maken. Maar dacht na verloop van tijd wel: het is nu aan jou om contact te leggen.
Het grote ontbreken
Vanacht logeerde Jo bij mij.
Vanochtend stonden we nog even te praten.
Ik vertelde Jo dat ik me zorgen had gemaakt. ‘Waarom bel je niet even?’ vraag ik haar.
Ze lacht wat en zegt: ‘Ach ja: het grote ontbreken.‘
Bodem
‘Het was niet leuk,’ gaat ze verder. ‘Maar weet je: ik heb gevoeld dat ik bodem heb. En dat is wel heel bijzonder.’
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Nog altijd geen afscheid genomen van je vader? - 17 september 2025
- De restauratie van Casa Matilda is begonnen! - 16 september 2025
- Ondersteuning in de praktijk voor Praktijk Ondersteuners Huisartsen - 14 september 2025