Ontkennen
Je kent dat vast wel – je bent met iemand in gesprek over een onderwerp dat jou na aan het hart ligt.
Ineens zegt de ander iets, waardoor bij jou iets verschuift.
Iets ineens op z’n plek valt.
Of op een andere plek valt, waardoor er nieuwe ruimte ontstaat.
Erkennen
Bij mij gebeurde dat een paar dagen geleden, terwijl ik aan de telefoon zat met Els Pronk . Naar aanleiding van ‘Gat in m’n ziel‘ – de Verlaat Verdriet-lezing in Hoorn in oktober j.l. – spraken we nog eens over het belang van erkenning.
Over het belang van erkenning van de gevolgen van jong ouderverlies dus.
‘Ik ben de laatste tijd vooral bezig met niet meer ontkennen‘ zei Els in dit gesprek. Ineens voelde ik iets verschuiven.
Erkennen is al jaren voor mij één van de grote Verlaat Verdriet-thema’s.
Erkennen bij Verlaat Verdriet-ers zelf.
Erkennen bij ‘buitenstaanders’
Erkennen bij professionals.
Bij hulpverleners.
Bij psychologen.
Bij psychiaters.
Noem maar op.
En JA, dat is heel hard nodig.
Maar er zit nog iets voor dat erkennen.
En dat is precies wat Els noemde: niet meer ontkennen.
‘De wetenschap’
Verlaat Verdriet-ers hebben vooral vaak behoefte aan erkenning door ‘De wetenschap‘.
Vooralsnog valt daar voor ons, Verlaat Verdriet-ers helemaal niets te halen.
‘De wetenschap’ is nog maar nauwelijks verder dan een totale ontkenning van de (talrijke) gevolgen van jong ouderverlies op de langere termijn.
De hand reiken
Laten we het dus omdraaien.
In plaats van dat ‘de wetenschap’ ons de weg wijst, reiken wij ‘de wetenschap’ de hand.
Wij nemen het voortouw.
Wij wijzen ‘de wetenschap’ de weg.
Wij weten beter!
Zegt het voort!
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Herinneringsboeken gratis te downloaden - 1 maart 2025
- Simon zonder zonder: Willem Asman - 28 februari 2025
- Wij van Kenniscentrum Verlaat Verdriet - 28 februari 2025