Vanochtend schreef ik de blog: Kijken in de ziel: geen toeval naar aanleiding van de recensie van Hanna Bervoets van het programma van Coen Verbraak: Kijken in de ziel.
Ik schreef in deze blog dat het mijns inziens geen toeval is, dat aan het einde van deze recensie geen woord meer wordt geschreven over het verlies van de man die zijn beide ouders verloor bij de vliegramp op Tenerife.
Niet in kindermaat
Het blijft me verbazen.
Altijd weer verdwijnt jong ouderverlies – laat staan de gevolgen van jong ouderverlies op de langere termijn! – naar de achtergrond.
In de Verlaat Verdriet-workshops besteed ik er altijd aandacht aan: jong ouderverlies is een verlies dat niet in kindermaat wordt geleverd.
Terwijl het er altijd weer op lijkt, dat er wel zo naar wordt gekeken.
Alsof jong ouderverlies een beetje kleiner is omdat het over kinderen gaat.
Alsof zo’n verlies in kindermaat wordt geleverd.
Flexibel
‘Ach, kinderen zijn zo flexibel.’
‘Kinderen passen zich wel aan.’
‘Onderschat de veerkracht van kinderen niet.’
Veerkracht
Als je als kind een ouder verliest, dan is veerkracht overleef-kracht.
Overleef-kracht is overleven.
Aan overleven hangt altijd een prijskaartje.
Dat prijskaartje kom je als volwassene weer tegen.
Verlaat Verdriet.
Volwassenen en kinderen
Altijd weer probeer ik het duidelijk te maken.
Volwassenen weten verschrikkelijk zeker van elkaar: het ergste wat je kan overkomen, is dat je kind dood gaat.
Hoe komt het toch, dat volwassenen niet kunnen – of niet willen! – begrijpen dat een kind dat een ouder verliest een verlies lijdt van dezelfde omvang.
En ons leven moest nog beginnen!
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Nog altijd geen afscheid genomen van je vader? - 17 september 2025
- De restauratie van Casa Matilda is begonnen! - 16 september 2025
- Ondersteuning in de praktijk voor Praktijk Ondersteuners Huisartsen - 14 september 2025