Waar ging het ooit mis?
En nu, nu ik alles doorgewerkt heb, wat er in mijn leven met mij gebeurd is. Waar ging het ooit mis? Het moment. Toen mijn vader vroeg om zijn tweede vrouw ‘Mammie’ te noemen, zoals ik ook mijn moeder noemde. Toen ging bij mij de knop om. Ik kan soms van binnen nog voelen hoe dat gegaan is.
Verraad
Ik heb me er bij neergelegd en ik heb het gedaan, maar ik heb het als zo’n verraad ten opzichte van mijn moeder gevoeld dat ik op dat moment dacht; ik doe in mijn hele leven niks meer, want helemaal niets is meer de moeite waard. En daar heb ik jarenlang tegen moeten vechten. Uiteindelijk heeft het me gebracht waar ik nu ben. Daarom kan ik ook voluit zeggen dat het zo de moeite waard is.
Zwakkeling en kneus
Jaren en jaren heb ik mezelf een zwakkeling gevonden, een kneus, iemand die nergens echt voor kon gaan, iemand die bij alles wat ze deed mislukte. Als ik nu terugkijk naar wat er in al die jaren met me is gebeurd, dan heb ik wel degelijk keuzes gemaakt in mijn leven, ook al had ik altijd het gevoel dat ik mij door omstandigheden liet leiden.
Altijd doorgegaan
Ik ben altijd door gegaan, tegen alle scepsis, ongeloof en minachting in. Ik heb alles opzij gezet om te komen waar ik nu ben en ik heb, ondanks teleurstellingen en tegenslagen, nooit opgegeven. Het kind, het meisje, de jonge vrouw, de vrouw die altijd aan alles twijfelde, en het meeste nog aan zichzelf, is de vrouw geworden die nu met grote letters boven haar hoofd voelt staan: WEET ALLES VAN VERLAAT VERDRIET WAT NODIG IS OM ANDERE MENSEN IN HUN PROCES VAN DIENST TE KUNNEN ZIJN. Een autodidact zou je kunnen zeggen, maar dan wel een autodidact van een speciale soort, die om te beginnen eerst de puinhopen van haar eigen bestaan heeft moeten verkennen, inventariseren en grondig heeft moeten opruimen, die alles wat stond af heeft moeten breken, alvorens het huis steen voor steen weer op te kunnen bouwen. Een degelijk bouwplan ontbrak, dat moest al werkend uitgevonden worden, maar het huis dat nu staat is stevig en nog mooi ook.
Mezelf recht gedaan
Steeds was ik uitgegaan van de gedachte dat ik trots zou zijn op mezelf als ‘het grote werk’ eenmaal achter de rug zou zijn. Maar dat ben ik niet. Ik ben niet trots op mezelf. Ik heb een oude belofte ingelost. Ik heb er geen behoefte meer aan om trots te zijn op mezelf. Ik heb mezelf recht gedaan. Zo voelt het en zo is het goed. Van binnenuit doorgaan, linksom, rechtsom, het moet gebeuren en je moet het doen. Buiten is binnen geworden. Het voelt als een missie, ik heb er geen ander woord voor.
Een verlies van dezelfde orde
Volwassenen weten van elkaar verschrikkelijk zeker: het ergste wat je kan overkomen is je kind verliezen. Een kind dat een ouder verliest, lijdt een verlies van dezelfde orde. Het is de hoogste tijd dat volwassenen dat zien en erkennen. Een ingrijpend verlies als jeugdervaring, kinderen en rouw, wordt pas werkelijk serieus genomen als Verlaat Verdriet serieus genomen wordt. Nu en in de toekomst.
Een leven te winnen
Het geschenk om te worden wie je bent
Van binnenuit doorgaan
Linksom, rechtsom
Totdat binnenkant buitenkant wordt
Je hebt een – extra – leven te winnen
SYMPOSIUM ZEER
Ben je Verlaat Verdriet-er?
Herken je je in bovenstaand fragment?
Dan is symposium ZEER op 13 mei 2017 geschikt voor jou.
Weet dat je welkom bent.
Meld je aan!
INTERVIEW
Bovenstaande tekst is afkomstig uit het interview dat Joyce de Schepper (redactie glossy ZEER) een paar jaar geleden met Titia Liese had.
In de komende dagen meer delen uit dit interview in de blogs.
Het hele interview
VERMENIGVULDIGEN DOOR DELEN
Help mee zo veel mogelijk mensen te bereiken voor dit symposium.
Deel ZEER- berichten in je eigen netwerk!
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Nog altijd geen afscheid genomen van je vader? - 17 september 2025
- De restauratie van Casa Matilda is begonnen! - 16 september 2025
- Ondersteuning in de praktijk voor Praktijk Ondersteuners Huisartsen - 14 september 2025